Urbie Green
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.
.jpg?lang=pl) Urbie Green (1956) | |
| Imię i nazwisko |
Urban Clifford Green |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 sierpnia 1926 |
| Data i miejsce śmierci |
31 grudnia 2018 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
muzyk |
| Wydawnictwo | |
| Instrument | |
| Puzon | |
| Zespoły | |
| Gene Krupa and His Orchestra Woody Herman’s Thundering Herd | |
| Strona internetowa | |
Urban Clifford Green (ur. 8 sierpnia 1926 w Mobile, zm. 31 grudnia 2018 w Hellertown w stanie Pensylwania)[1] – amerykański puzonista jazzowy, wirtuoz tego instrumentu. Został nazwany „puzonistą nad puzonistami”[2][3].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Jego rodzicami byli Robert Eugene i Aurora z d. Blanche[3]. Matka uczyła go gry na fortepianie, już kiedy był dzieckiem. Od początku grał z zeszytów nutowych utwory jazzowe i popularne melodie[4][2]. Jego starsi bracia grali na puzonie, więc i on, mając dwanaście lat, sięgnął po ten instrument. Słuchał znanych puzonistów takich jak Tommy Dorsey, J.C. Higginbotham, Jack Jenney, Jack Teagarden i Trummy Young, ale istotny wpływ na jego muzykę wywarli trębacz Dizzy Gillespie oraz saksofoniści Charlie Parker i Lester Young. Uczęszczał do renomowanej szkoły średniej w Auburn (Auburn High School) i grał w jej The Auburn Knights Orchestra[2].
Kiedy miał piętnaście lat, zmarł jego ojciec i wtedy, żeby wspomóc finansowo matkę i młodszą siostrę, rozpoczął grać zawodowo[4]. Rok później wyjechał do Kalifornii i został przyjęty do orkiestry Tommy’ego Reynoldsa. Następnie występował z zespołami Jana Savitta, Boba Stronga i Frankiego Carle’a[1]. W tym czasie ukończył na wydziale muzycznym Hollywood Professional School w Los Angeles. W 1947 podjął pracę w orkiestrze Gene’a Krupy, w której grał trzy lata. W październiku 1950 razem ze swoim bratem Jackiem dołączył do The Thundering Herd nr 3 Woody’ego Hermana[3].
W 1953 przeniósł się do Nowego Jorku. Wziął udział w słynnych jam sessions trębacza Bucka Claytona, nagrywanych przez wytwórnię Columbia[1]. Szybko stał się jednym z najbardziej poszukiwanych puzonistów–sidemanów w mieście. W 1954 otrzymał nagrodę „Nowej Gwiazdy” (Tne New Star Award) w międzynarodowym plebiscycie krytyków tygodnika jazzowego „DownBeat”[5]. W latach 1955–1957 grał z przerwami z „Królem Swingu”, klarnecistą Bennym Goodmanem, a w 1963 z kolejnym gigantem jazzu, pianistą – Countem Basie’em[1]. W latach 1966–1967 – już po śmierci Tommy’ego Dorseya w 1956 – był przez prawie rok liderem jego big-bandu.
Od lat 50. do połowy następnej dekady bardzo dużo nagrywał jako lider i sideman grup jazzowych. Później zaczął odchodzić od jazzu na rzecz muzyki popularnej i tanecznej. W końcu lat 60. oraz w latach 70. nagrał szereg dobrze przyjętych albumów we współpracy z muzykiem, producentem i inżynierem dźwięku Enochem Lightem, pianistą Dickem Hymanem oraz trębaczami Maynardem Fergusonem i Docem Severinsenem. Dzięki Lightowi płyty „zawierały mniej solówek Urbiego, a znacznie więcej muzyki jego zespołu”[2]. W ciągu całej kariery nagrał dwadzieścia cztery albumy jako lider i ponad dwieście pięćdziesiąt jako muzyk towarzyszący[4].
W latach 70. zajął się puzonem również od strony technicznej. Zaprojektował sygnowany ustnik dla firmy Jet-Tone. Współpracował również z The Martin Band Instrument Company nad modyfikacjami konstrukcji puzonu, m.in. suwaka i jego uchwytu, zaworu do usuwania skroplin, oraz zmianami wykończenia[2]. Zaczął także eksperymentować z zaprojektowanym dla niego przez firmę King (obecnie Conn-Selmer) puzonem „Green Monster”, wyposażonym w zamontowany przy ustniku przetwornik King Vox Amp i podłączony do modyfikatorów dźwięku – octavera i pogłosu (reverb)[2].
Po ślubie z drugą żoną większość wolnego czasu spędzał we własnym domu w górach Pocono w północno-wschodniej Pensylwanii[2]. Zmarł w domu dla seniorów Saucon Valley Manor w miejscowości Hellertown[3]. Miał 92 lata.
Małżeństwa
[edytuj | edytuj kod]Był dwukrotnie żonaty. Jego pierwszą małżonką była Darlein Dietz, z którą miał dwóch synów: Urbana Clifforda juniora i Jamesa Prestona[2]. Drugą żoną została Katherine z d. Prestigiacomo, wokalistka i aktorka[3]. Pozostali ze sobą do końca jego życia. Doczekali się dwojga dzieci: syna – Jesse’ego i córki – Casey[2].
Wybrana dyskografia
[edytuj | edytuj kod]Jako lider i współlider
[edytuj | edytuj kod]- 1955
- 1959 Urbie Green – His Trombone And Rhythm (RCA Victor)
- 1966 Urbie Green – 6-Tet (Command)
- 1967 Urbie Green and Twenty of the „World’s Greatest” – Twenty-One Trombones (Project 3 Total Sound)
- 1968 Urbie Green and Twenty of the „World’s Greatest” – 21 Trombones Rock–Blues–Jazz, Volume Two (Project 3 Total Sound)
- 1971 Green Power (Project 3 Total Sound)
- 1972 Bein’ Green (Project 3 Total Sound)
- 1973 Urbie Green & Nat Pierce – Old Time Modern (Vanguard)
- 1974 Urbie Green’s Big Beautiful Band (Project 3 Records)
- 1977
- The Fox (CTI)
- Señor Blues (CTI)
- 1997 Sea Jam Blues (Chiaroscuro)
- 2006 Indigo Moods (Jazz Hour)
Jako sideman
[edytuj | edytuj kod]- Z Count Basie and His Orchestra
- 1961 My Heart Sings (Columbia)
- 1966
- A Time for Love (Columbia)
- The Very Thought of You (Columbia)
- 1967 Tony Makes It Happen! (Columbia)
- Z The Brassmates
- 1962 Just a Minute! – The Brassmates featuring Urbie Green (Sesac Recordings)
- 1961 Genius + Soul = Jazz (Impulse!)
- 1966 At the Club (Philips)
- Z Buckem Claytonem
- 1954
- The Huckle-Buck and Robbins’ Nest (Columbia)
- How Hi the Fi (Columbia)
- 1955
- Jumpin’ at the Woodside (Columbia)
- Buck Clayton Jams Benny Goodman (Columbia)
- 1956 All the Cats Join In – 25 Star Jazzmen in a Buck Clayton Jam Session (Columbia)
- 1974
- Swingin’ Buck Clayton Jams (CBS)
- A Buck Clayton Jam Session (Chiaroscuro)
- Z Maynardem Fergusonem
- 1964 The Blues Roar (Mainstream)
- 1965 The Shadow of Your Smile (Verve)
- 1967 Beach Samba (Verve)
- 1977 That Girl from Ipanema (Image Records)
- 1960 Gillespiana (Verve)
- 1961 Perceptions (Verve)
- Z Woodym Hermanem
- 1960 At the Monterey Jazz Festival (Atlantic)
- 1963 Hey! Heard the Herd? (Verve)
- 1979 In Person Woody Herman and His ’51 Herd Live in New Orleans (Giants of Jazz)
- 1982 The Third Herd (Discovery)
- 1956 Jay & Kai + 6 (Columbia)
- 1959 Jay and Kai (Fontana)
- 1963 J.J.’s Broadway (Verve)
- Z Manhattan Brass Choir
- 1967 Praise to the Living God – Manhattan Brass Choir directed by Mark Freeh featuring Clark Terry and Urbie Green (ABC)
- Z różnymi wykonawcami
- 1972 Newport ’58 – Dinah Washington–Terry Gibbs–Max Roach–Don Elliott–Urbie Green (Mercury)
- 1957 The Jazz Odyssey of Jimmy Rushing (Philips)
- 1958 Little Jimmy Rushing and the Big Brass (Columbia)
- 1953 Five Feet of Soul (Colpix)
- 1977 „Chazz” '77 – The New Charlie Ventura Sextet with Urbie Green and Warren Vaché (Famous Door)
Nagrody i wyróżnienia
[edytuj | edytuj kod]- 1995 Wprowadzenie do Panteonu Sław Jazzu Alabamy (The Alabama Jazz Hall of Fame)[5]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Urbie Green. allmusic.com. [dostęp 2024-10-08]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i Urbie Green, Trombonist & Soloist. urbiegreen.com. [dostęp 2024-10-08]. (ang.).
- ↑ a b c d e Urban Clifford „Urbie” Green. poconorecord.com. [dostęp 2024-10-08]. (ang.).
- ↑ a b c Urbie Green. windsongpress.com. [dostęp 2024-10-08]. (ang.).
- ↑ a b Urbie Green. The Alabama Jazz Hall of Fame. [dostęp 2024-10-08]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Urbie Green, allmusic.com
- Urbie Green, Trombonist & Soloist, urbiegreen.com
- Urban Clifford „Urbie” Green, poconorecord.com
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Dyskografia Urbie’ego Greena, Discogs