Ալեքսանդր Ստուբ

Վիքիպեդիայից՝ ազատ հանրագիտարանից
Jump to navigation Jump to search
Ալեքսանդր Ստուբ
շվեդ.՝ Alexander Stubb
 
Կուսակցություն՝ Ազգային կոալիցիոն կուսակցություն
Կրթություն՝ Լոնդոնի տնտեսության և քաղաքական գիտությունների դպրոց, Եվրոպական քոլեջ, Ֆուրմանի համալսարան, Փարիզ 1 Պանթեոն-Սորբոն համալսարան, Փարիզ Սորբոնի համալսարան և Mainland High School?
Մասնագիտություն՝ քաղաքական գործիչ, դիվանագետ, համալսարանի դասախոս և գրող
Ազգություն Ֆինլանդիայի շվեդախոս բնակչություն և Ֆիննական առածներ
Ծննդյան օր ապրիլի 1, 1968(1968-04-01)[1][2][3] (56 տարեկան)
Ծննդավայր Հելսինկի, Ֆինլանդիա[4]
Քաղաքացիություն  Ֆինլանդիա
Ի ծնե անուն ֆիններեն՝ Cai-Göran Alexander Stubb
Հայր Göran Stubb?
Մայր Christel Stubb?
Ամուսին Suzanne Innes-Stubb?[5]
 
Կայք՝ alexstubb.fi
 
Ինքնագիր Изображение автографа
 
Պարգևներ

Ալեքսանդր Ստուբ (շվեդ.՝ Cai-Göran Alexander Stubb, ապրիլի 1, 1968(1968-04-01)[1][2][3], Հելսինկի, Ֆինլանդիա[4]), ֆինն քաղաքական գործիչ, Ազգային կոալիցիա աջ կենտրոնամետ կուսակցության անդամ (2014-2016 թվականներին կուսակցության նախագահ), Եվրոպական ներդրումային բանկի գլխավոր տնօրենի տեղակալ (2017 թվականից)։

Ավելի վաղ եղել է ֆինանսների նախարար (2015-2016), իսկ մինչ այդ՝ Ֆինլանդիայի վարչապետ (2014-2015)[16]։ Քաթայնենի կառավարությունում (2011-2014) զբաղեցրել է ԵՄ-ի գործերի և արտաքին առևտրի նախարարի պաշտոնը, մինչ այդ՝ Ֆինլանդիայի արտաքին գործերի նախարարի պաշտոնը (2008-2011), 2008 թվականին եղել է ԵԱՀԿ-ի գործող նախագահը։

Ազատ խոսում է ֆիններեն և շվեդերեն (մայրենի լեզուները), ինչպես նաև անգլերեն, գերմաներեն և ֆրանսերեն[17][18][19]։

Կենսագրություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Մանկություն, ուսում

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ծնվել է 1968 թվականի ապրիլի 1-ին Հելսինկիում[17][18][20] ֆինն հոկեյիստ Յորան Ստուբի ընտանիքում, որը հետագայում գլխավորել է Ֆինլանդիայի հոկեյի ասոցիացիան, իսկ 1984 թվականից՝ ԱՄՆ հոկեյի ազգային լիգայի (NHL) եվրոպական գրասենյակը[19][20][21]։

Ալեքսանդր Ստուբը երկլեզու դաստիարակություն է ստացել (նրա հոր համար մայրենի լեզուն շվեդերենն էր, մոր համար՝ Ֆիններեն)։ Սովորել է Դեյթոն Բիչի դպրոցում (Ֆլորիդա, ԱՄՆ), ավարտել է 1986 թվականին[17]։ 1988 թվականին ավարտել է Հելսինկիի Larkan վարժարանը և հանձնել միասնական պետական քննություն։ Դրանից հետո ծառայել է Ֆինլանդիայի զինված ուժերում[20]։

1989 թվականին գոլֆի հաջողությունների համար Ստուբը ստացել է սպորտային կրթաթոշակ Հարավային Կարոլինայի Ֆուրմանի համալսարան ընդունվելու համար[20]։ Սկզբում նա ընտրել է ձեռնարկատիրական մասնագիտությունը, բայց հետո անցել է քաղաքագիտության ֆակուլտետ և 1993 թվականին ավարտել է այն գերազանցությամբ և բակալավրի աստիճանով[17][20][22]։

1994 թվականին Ստուբը Սորբոնում ֆրանսերենով պաշտպանել է քաղաքակրթության պատմության դիպլոմը[17][19][20], իսկ մեկ տարի անց Բրյուգեի Եվրոպական քոլեջից ստացել է եվրոպական ներքին գործերի մագիստրոսի կոչում[17][18][19][20]։ Ազատ ժամանակ Ստուբը հոկեյի մարզիչ է, գոլֆի հանդերձանքի խանութում՝ վաճառող, Գերմանիայի թղթի արտադրության ֆաբրիկայում՝ աշխատող[17]։ Բացի այդ, նա մասնակցել է գոլֆի միջազգային մրցաշարերին[19][20]։

Աշխատանքի առաջին տարիներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

1995-1997 թվականներին Ստուբն աշխատել է որպես խորհրդական Ֆինլանդիայի արտաքին գործերի նախարարությունում, 1997-1998 թվականներին Ֆինլանդիայի գիտությունների ակադեմիայում զբաղվել է հետազոտություններով[17]։ 1999 թվականին Լոնդոնի տնտեսագիտության դպրոցում Ստուբը ստացել է փիլիսոփայության դոկտորի աստիճան[17][18]։ 1999-2001 թվականներին ԵՄ-ում Ֆինլանդիայի ներկայացուցչությունում հատուկ հետազոտող է եղել, ինչպես նաև Նիցցայի համաձայնագրի վերաբերյալ միջկառավարական բանակցություններում ֆիննական կառավարական պատվիրակության անդամ[17][20]։ 2000 թվականին Ստուբը Բրյուգեի Եվրոպական քոլեջում ստացել է պրոֆեսորի կոչում[17]։

2001 թվականից Ստուբը եղել է որպես Եվրոպական հանձնաժողովի նախագահ Ռոմանո Պրոդիի խորհրդական և Եվրոպական կոնվենցիայի մշակման հատուկ հանձնաժողովի անդամ[17][19][23]։ 2003 թվականին Ստուբը վերադարձել է ԵՄ-ի ֆիննական պատվիրակություն՝ որպես հատուկ փորձագետ և եվրոպական սահմանադրության շուրջ միջկառավարական բանակցությունների մասնակից[17][18]։

Քաղաքական և գործարար կարիերա

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

2004 թվականին Ստուբը առաջադրվել է Ազգային կոալիցիա կուսակցության կողմից և, հավաքելով ընտրողների ավելի քան հարյուր հազար ձայն, դարձել է պատգամավոր[17][20]։ Եվրախորհրդարանում նա մտել է Եվրոպական ժողովրդական կուսակցության՝ եվրոպական դեմոկրատների (EPP-ED) խմբակցության մեջ[17]։ Ստուբը Եվրախորհրդարանի ամենանշանավոր և ակտիվ անդամներից մեկն էր, ընդգրկված էր բյուջետային վերահսկողության կոմիտեի կազմում, եղել է սպառողների պաշտպանության և ներքին շուկայի կոմիտեի փոխնախագահը[17][18][19], մասնակցել է սահմանադրական կոմիտեի աշխատանքներին[17][18]։ Պահանջել է ավելացնել Եվրախորհրդարանի թարգմանչական ծառայության ծախսերը[24]։

Ստուբը և ԱՄՆ պետքարտուղար Հիլարի Քլինթոնը (2010)

2008 թվականից Ֆինլանդիայի կառավարությունում է։ Դեռևս Եվրախորհրդարանում իր մանդատի ժամկետը լրանալուց առաջ՝ 2008 թվականի ապրիլի 1-ին, Ստուբը միաձայն նշանակվել է Ֆինլանդիայի արտաքին գործերի նախարար Մարի Կիվինիեմիի գլխավորած կառավարությունում։ Դա տեղի է ունեցել այն բանից հետո, երբ ԶԼՄ-ների ճնշման տակ հրաժարական է տվել Իլկա Կաներվան[25]։ Ստուբը պաշտոնը ստանձնել է 2008 թվականի ապրիլի 4-ին[18][23], ինչպես նաև Ժառանգելել է Կաներվայից Եվրոպայի անվտանգության և համագործակցության կազմակերպության (ԵԱՀԿ) նախագահի փոխարինելի պաշտոնը, որտեղ 2008 թվականին նախագահում էր Ֆինլանդիան[23]։ Արտաքին գործերի նախարարի պաշտոնում Ստուբը կողմնակից էր Ֆինլանդիայի անդամակցությանը ՆԱՏՕ-ին[23]։ 2008 թվականի օգոստոսին Հարավային Օսիայում զինված հակամարտության ժամանակ Ստուբը ֆրանսիացի գործընկեր Բեռնար Քուշների և Ֆրանսիայի նախագահ Նիկոլա Սարկոզիի հետ միասին խաղաղության ծրագրի հեղինակներից մեկն էր[23][26][27][28]։

Ստուբը դատապարտել է Ռուսաստանի կողմից Հարավային Օսիայի և Աբխազիայի անկախության ճանաչումը, որի մասին նախագահ Դմիտրի Մեդվեդևը հայտարարել էր 2008 թվականի օգոստոսի 26-ին։ Ստուբն այս որոշումն անվանել է ԵԱՀԿ սկզբունքներին հակառակ[29]։ Այնուամենայնիվ, նա կտրականապես դեմ էր Ռուսաստանի դեմ պատժամիջոցների կիրառմանը[29] և նույն տարվա սեպտեմբերի 7-ին հայտարարել է, որ գոհ է Հարավային Օսիայում ԵԱՀԿ առաքելության հետ Մոսկվայի համագործակցությունից[30]։

2011 թվականին Ստուբն Ազգային կոալիցիա կուսակցությունից ընտրվել է Ֆինլանդիայի խորհրդարան[31]։ 2011 թվականի հունիսի 22-ին նշանակվել է ԵՄ և արտաքին առևտրի հարցերով նախարար նոր կառավարությունում, որը ձևավորվել է Յուրկի Կատայնենի կողմից[32][33]։

2013 թվականի հոկտեմբերին հայտարարել է 2014 թվականի գարնանը Եվրոպական խորհրդարանի ընտրություններին մասնակցելու հնարավորության մասին[34]։

2014 թվականի ապրիլին հայտարարել է Ազգային կոալիցիա կուսակցության նախագահի պաշտոնի համար պայքարելու իր մտադրության մասին և, համապատասխանաբար, կառավարությունում վարչապետի պաշտոնի համար։ Իր հաղթանակի դեպքում հայտարարել է ՆԱՏՕ-ի ռազմական դաշինքին Ֆինլանդիայի անդամակցության աշխատանքներն ակտիվացնելու մտադրության մասին[35]։ Հասարակական կարծիքի հարցումների համաձայն՝ առաջատարը եղել է երեք թեկնածուների մեջ (30-ից 44 տարեկան հարցվածների 37%-ը կցանկանար նրան տեսնել ապագա վարչապետի պաշտոնում)[36]։ Հունիսի 14-ին Ստուբն ընտրվել է կուսակցության նոր նախագահ[37]։ Հունիսի 16-ին վարչապետ Յուրկի Կատայնենը հրաժարականի դիմում է ներկայացրել, որը հավանության է արժանացել Ֆինլանդիայի նախագահ Սաուլի Նինիստոի կողմից[38], որից հետո Ստուբը նշանակվել է նոր կառավարության ձևավորման շուրջ կառավարական բանակցությունների նախագահ[39]։

2015 թվականի խորհրդարանական ընտրություններում Ազգային կոալիցիայի պարտվելուց հետո Ստուբը վայր է դրել երկրի վարչապետի լիազորությունները։ Նոր վարչապետ է ընտրվել Յուհա Սիպիլը։

2016 թվականի հունիսի 11-ին, կուսակցության հերթական համագումարում, Ստուբը հրաժարական է տվել կոալիցիայի կուսակցության նախագահի պաշտոնից։ Նոր նախագահ է ընտրվել ՆԳ նախարար Պետերի Օրպոն[40], նա նաև ստանձնել է ֆինանսների նախարարի պաշտոնը։ Օրպոն առաջարկել է Ստուբին զբաղեցնել արտաքին առևտրի և զարգացման նախարարի պաշտոնը, բայց Ստուբը նախընտրել է հեռանալ կառավարությունից և կենտրոնանալ խորհրդարանում աշխատելու վրա[41]։

2017 թվականի օգոստոսին Ստուբը նշանակվել է Եվրոպական ներդրումային բանկի գործադիր տնօրենի տեղակալ։ Այս պաշտոնում նրա գործունեության շրջանակը ներառում է, մասնավորապես, բանկային գործառնություններ վարկավորման ոլորտում, ինչպես նաև սկանդինավյան երկրներում բանկի նախագծերի ընդհանուր կառավարում[42]։

Այլ գործունեություն

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ստուբը 1997 թվականից հրատարակված հոդվածների հեղինակ է այնպիսի հրապարակումներում, ինչպիսիք են՝ Ekonomi och Teknik-magazine, Ilta-Sanomat, Financial Times, Blue Wings, Apu, Suomen Lehtiyhtyma Nykypaiva և Hufvudstadsbladet[17]: Նա Եվրամիության պատմության վերաբերյալ մի քանի գրքերի հեղինակ է[18][20]։

Իր պաշտոնական կայքում ուներ անձնական բլոգ, որում խոսում էր Եվրախորհրդարանում և Ֆինլանդիայի արտաքին գործերի նախարարությունում իր աշխատանքի մասին[17][20]։

Ընտանիք

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]

Ամուսնացած է անգլիացի Սյուզաննա Ինես Ստուբի հետ, ով բելգիական ընկերությունում աշխատում է որպես իրավաբան և զբաղվում է հակամենաշնորհային օրենսդրության և անձնական տեղեկությունների պաշտպանության հարցերով[43]։ Նրանք ունեն երկու երեխա՝ Էմիլիան և Յոհանը[17][18][20]։ Ընտանիքի հետ ապրում է Էսպոո քաղաքում[17]։

Ծանոթագրություններ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
  1. ↑ 1,0 1,1 Բրոքհաուզի հանրագիտարան (գերմ.)
  2. ↑ 2,0 2,1 Munzinger Personen (գերմ.)
  3. ↑ 3,0 3,1 Դավոս 2014 մասնակիցների ցանկ
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Deutsche Nationalbibliothek Record #128576340 // Gemeinsame Normdatei (գերմ.) — 2012—2016.
  5. ↑ http://www.mtv.fi/viihde/muut/artikkeli/ulkoministeri-stubb-muuttaa-brysselista-espooseen/2977232
  6. ↑ https://www.is.fi/kotimaa/art-2000000360206.html
  7. ↑ https://fi.ambafrance.org/Alexander-Stubb-sai-Ranskan-kunnialegioonan-upseerimerkin
  8. ↑ https://www.kongehuset.no/binfil/download2.php?tid=114673
  9. ↑ https://www.epressi.com/tiedotteet/kotimaa/sotainvalidien-ansioristit-luovutettu.html
  10. ↑ quirinale.it (իտալ.)
  11. ↑ https://president.ee/et/teenetemargid/teenetemarkide-kavalerid/30129-alexander-stubb
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 https://ritarikunnat.fi/suurmestari-vastaanotti-kunniamerkkinsa-stormastaren-emottog-sina-utmarkelsetecken/
  13. ↑ https://www.kungahuset.se/arkiv/nyheter/2024-04-23-statsbesok-fran-finland
  14. ↑ https://president.ee/et/teenetemargid/teenetemarkide-kavalerid/56032-alexander-stubb
  15. ↑ Tildelinger av ordener og medaljer — Norwegian royal family.
  16. ↑ Президент назначил правительство // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 24 июня 2014.(Ստուգված է 24 Հունիսի 2014)
  17. ↑ 17,00 17,01 17,02 17,03 17,04 17,05 17,06 17,07 17,08 17,09 17,10 17,11 17,12 17,13 17,14 17,15 17,16 17,17 17,18 17,19 17,20 Alexander Stubb profile. — Официальный сайт Александра Стабба (alexstubb.com), 20.08.2008
  18. ↑ 18,00 18,01 18,02 18,03 18,04 18,05 18,06 18,07 18,08 18,09 Personal details: Minister for Foreign Affairs Alexander Stubb. — Правительство Финляндии (regeringen.fi), 20.08.2008
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 19,5 19,6 Anna Karismo. Finland’s No.1 eurocrat. — Helsingin Sanomat, 24.02.2002
  20. ↑ 20,00 20,01 20,02 20,03 20,04 20,05 20,06 20,07 20,08 20,09 20,10 20,11 20,12 Martin Banks. The Smile. — European Voice, 14.07.2005
  21. ↑ Alan Adams. Ovechkin the jewel of 2004 Draft. — NHL.com, 06.04.2004
  22. ↑ Vince Moore. Riley Institute’s EU Conference Continues Today; Stubb to Present Closing Address. — Furman University (furman.edu), 29.03.2007
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 23,4 MEP Alexander Stubb to replace Ilkka Kanerva as Foreign Minister. — Helsingin Sanomat, 01.04.2008
  24. ↑ More awareness on translation costs. Alexander Stubb MEP. — EPP-ED Group (epp-ed.eu), 10.07.2007
  25. ↑ Finnish FM loses job over texts. — BBC News, 01.04.2008
  26. ↑ Sarkozy plans Moscow peace mission. — CNN News, 11.08.2008
  27. ↑ Ceasefire bid amid Georgia crisis. — BBC News, 11.08.2008
  28. ↑ Germany, EU Step Up Efforts to Help End Caucasian War. — Deutsche Welle, 11.08.2008
  29. ↑ 29,0 29,1 Russia Recognises Georgia’s Rebel Regions; Stubb Cries Foul. — Yleisradio Oy (yle.fi), 26.08.2008
  30. ↑ Derek Scally. Finland rejects sanctions against Russia ahead of key EU summit. — The Irish Times, 01.09.2008
  31. ↑ Top 10 individual vote-winners. — Helsingin Sanomat, 18.04.2011
  32. ↑ New six-party Finnish government takes shape. — Monsters and Critics, 18.06.2011
  33. ↑ Joonas Laitinen. Stubbin nimitykset narastavat ministeriossa. — Helsingin Sanomat, 09.07.2011
  34. ↑ Стубб не против стать комиссаром ЕС // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 8 октября 2013.(Ստուգված է 11 Հոկտեմբերի 2013)
  35. ↑ Стубб: «Естественно, я буду вести страну в НАТО» // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 30 апреля 2014.(Ստուգված է 1 Մայիսի 2014)
  36. ↑ Опрос: граждане хотят видеть следующим премьером Александра Стубба // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 19 мая 2014.(Ստուգված է 22 Մայիսի 2014)
  37. ↑ Александер Стубб — новый премьер-министр страны // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 14 июня 2014.(Ստուգված է 16 Հունիսի 2014)
  38. ↑ Катайнен подал заявление об уходе // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 16 июня 2014.(Ստուգված է 16 Հունիսի 2014)
  39. ↑ Стубб: Наша цель — политическая стабильность // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 16 июня 2014.(Ստուգված է 16 Հունիսի 2014)
  40. ↑ Петтери Орпо возглавит Коалиционную партию // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 11 июня 2016.(Ստուգված է 11 Հունիսի 2016)
  41. ↑ Стубб не войдет в министерскую команду Орпо // Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. — 15 июня 2016.(Ստուգված է 7 Հուլիսի 2016)
  42. ↑ «Александер Стубб назначен в руководство Европейского инвестиционного банка». Сайт телерадиокомпании Yleisradio Oy. Служба новостей Yle. 2017 թ․ օգոստոսի 1. Արխիվացված օրիգինալից 2017 թ․ օգոստոսի 2-ին. Վերցված է 2017 թ․ օգոստոսի 1-ին.
  43. ↑ Suzanne Innes-Stubb. — White & Case LLP (whitecase.com), 20.08.2008

Արտաքին հղումներ

[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Վիքիպահեստն ունի նյութեր, որոնք վերաբերում են «Ալեքսանդր Ստուբ» հոդվածին։
Ֆոտո, վիդեո և աուդիո
Թեմատիկ կայքեր
Բառարաններ և հանրագիտարաններ
Ստացված է «https://hy.wikipedia.org/w/index.php?title=Ալեքսանդր_Ստուբ&oldid=9486374» էջից