Klementyna Orleańska

Maria Klementyna Leopoldyna Karolina Klotylda Burbon-Orleańska, później znana jako Klementyna Sachsen-Coburg-Gotha lub Klementyna Medycejska (ur. 3 czerwca 1817 w Neuilly-sur-Seine, zm. 16 lutego 1907 w Wiedniu) – księżniczka francuska, księżna Saksonii.

Urodziła się jako czwarta córka Ludwika Filipa I, króla Francuzów z dynastii orleańskiej, i jego żony Marii Amelii Burbon, księżniczki Obojga Sycylii. Miała 9 rodzeństwa. Do czasu akcesji jej ojca na tron znana była jako Mademoiselle de Beaujolais, potem otrzymała tytuł 'księżniczki francuskiej.

W 1836 pojawiły się plotki, że Klementyna poślubi swojego brata ciotecznego - owdowiałego Ferdynanda II, króla Obojga Sycylii. Ostatecznie Leopold I Koburg, król Belgii, przeforsował kandydaturę księcia Augusta Sachsen-Coburg-Gotha. Konkrakt małżeński, 24 lutego 1843 w Wiedniu, podpisali ambasador Francji - Charles Joseph, hrabia Flahaut (reprezentujący Klementynę) i ambasador Belgii - Baron O'Sullivan (reprezentujący Augusta). Ślub miał miejsce 20 kwietnia 1843 w Château de Saint-Cloud. August i Klementyna doczekali się 5 dzieci:

1. Ferdynanda Filipa (1844-1921), męża swojej kuzynki - Luizy Koburg (córki Leopolda II, króla Belgii),
2. Ludwika Augusta (1845-1907), męża Leopoldyny Teresy Brazylijskiej (córki Piotra II, cesarza Brazylii),
3. Klotyldę Marię (1846-1927), żonę arcyksięcia Józefa Austriackiego, palatyna Węgier,
4. Amalię (1848-1894), żonę Maksymiliana Emanuela, księcia Bawarii (najmłodszego brata cesarzowej Elżbiety Bawarskiej),
5. Ferdynanda (1861-1948), cara Bułgarii (1887-1918).

Dalsze życie

Księżna Klementyna

Rewolucja czerwcowa w 1848 zakończyła rządy ojca Klementyny we Francji. Klementyna i jej rodzina musieli opuścić ojczyznę. Klementyna i August, po upewnieniu się, że ich dzieci są bezpieczne z dala od Paryża, pociągiem udali się do Wersalu, stamtąd do Coburga i wreszcie do Wiednia. August był oficerem w armii austro-węgierskiej. Klementyna potem starała się odzyskać majątek należący do jej przodków i publicznie odmówiła przyjęcia 200 tysięcy franków, które w zamian zaproponował jej cesarz Napoleon III Bonaparte.

Kiedy Klementyna zrozumiała, że nigdy nie będzie królową, wszystkie swoje wysiłki poświęciła zapewnieniu tronu swojemu najmłodszemu i najukochańszemu synowi - Ferdynandowi. Od najmłodszych lat wpajała mu, że jest nie tylko bezpośrednim potomkiem króla Ludwika Filipa I, ale również Króla Słońce i korona mu się należy - nie ważne jakiego kraju. W 1887 to dzięki staraniom Klementyny, Ferdynand został wybrany księciem Bułgarii. Po pierwszym sukcesie, Klementyna skupiła się na przekształceniu tytułu syna z księcia na króla i zapewnieniu mu uznania innych władców m.in. cesarza Wilhelma II i suwerena Bułgarii - sułatana Abd-ul-Hamida II. Znalazła również czas na zaprojektowanie bułgarskiej korony królewskiej, którą w 1908 koronowano Ferdynanda, i szukanie dla syna odpowiedniej żony.

Klementyna chciała ożenić Ferdynanda z jego kuzynką - księżniczką Heleną Orleańską, córką Filipa, hrabiego Paryża, ale do ślubu nie doszło. W 1893 Ferdynand ożenił się z Marią Luizą Parmeńską. W lutym 1896 Klementyna miała podobno zerwać stosunki z synem, ponieważ ten zdecydował się ochrzcić swojego syna Borysa w obrządku prawosławnym, ale w 1899, po śmierci synowej, Klementyna stała się odpowiedzialna za edukację wnuka.

Pod koniec życia Klementyna prawie ogłuchła, ale do ostatnich dni jej wpływ na syna był tak olbrzymi, że zaczęto przewidywać jej upadek. Zdecydowanie przyczyniła się do umocnienia pozycji monarchii w Bułgarii. Zmarła w Wiedniu, w wieku 89 lat. Została pochowana w Coburgu, a na grobie umieszczono inskrypcję: Córka króla, sama nie była królową, jednak została matką króla.

Klementyna przyjaźniła się z królową Wiktorią i kiedy tylko Wiktoria odwiedzała rodzinę w Niemczech, panie jadły razem lunch.